Forum Karawany

Mela

Nuska, koniec pogaduszek Very Happy

. Bierz się za pióro i maluj dalej swoją opowieść Very Happy

Nuska

już sie robi Smile

jeszcze tylko łyk herbaty i jedziemy Smile

Gosieq

Jak dobrze, Nuseczko, że jest kolejna stronka, bo ta pierwsiejsza już się straszecznie długaśno ładowała Wink

Czekam na cd! Smile

Nuska

c.d.

Kolejną atrakcją doliny Vinales są jaskinie. My zwiedzamy odkryta w 1920 roku Cueva del Indio. Zanim jednak wkroczymy w świat chłodu, wilgoci i mroku nasycimy swe oczy soczysta zielenią i przez chwilkę poczujemy się jak w najprawdziwszej dżungli.
No może odgłosy są tu troszkę inne, bo zamiast świergotu ptasząt dobiega nas szwargotanie Lupy, ale to taki drobiażdżek Grey_Light_Colorz_PDT_19

Aż wreszcie wkraczamy w głąb Cueva del Indio. Wyrzeźbione przez wodę groty były i są bardzo wilgotne, dlatego Indianie wykorzystywali je jedynie jako tymczasowe schronienie i miejsce pochówku swoich zmarłych. Ukrywali się tu też zbiegli z plantacji niewolnicy.
System podziemnych korytarzy mierzy blisko 2 kilometry. Niestety my możemy zwiedzić zaledwie 700 metrów.
Z czego 300 metrów pokonamy na pieszo

a kolejne 400 metrów łodzią.
Na łódce Lupa siada obok mnie i chcąc urozmaicić nam spływ podziemną rzeką co i rusz wskazuje rozmaite formy skalne, które przypominać mają a to głowę Indianina, a to krokodyla a to coś tam innego.
Za każdym razem grzecznie kiwam głową (bo ja grzeczna dziewczynka przecież jestestem Grey_Light_Colorz_PDT_15

) i wydaję okrzyki zachwytu, choć nie zawsze widzę to co czym mówi Lupa Grey_Light_Colorz_PDT_18

I nagle ścianę ciemności przeszywa jaskrawe światło. Po chwili wyłania się z niego bardzo jasna, a potem coraz ciemniejsza zieleń. To nieubłagany znak, że za chwilę opuścimy jaskinię.

Łódka wypływa do niewielkiego stawu otoczonego wspaniałą roślinnością i kramikami z pamiątkami. Nam podoba się tu wszystko. Nawet kosz na śmieci Grey_Light_Colorz_PDT_16

A

byłabym zapomniała. Po zejściu z łódki, najpierw Żmijka a potem ja, dosiadamy najprawdziwszego byka. Mimo „czarów” odprawionych przez właściciela trochę strachu miałam, ale raz kozie (czyt. Nusce) śmierć …… trzeba wziąć byka za rogi żeby nie powiedzieć między nogi Grey_Light_Colorz_PDT_03

Jednym z obowiązkowych punktów programu podczas pobytu w dolinie Vinales jest "zaliczenie" Mural de la Prehistoria. A skoro to obowiązek, to byliśmy też tam i my Grey_Light_Colorz_PDT_15

Niestety, wbrew swojej nazwie Mural de la Prehistoria nie jest starym malowidłem jaskiniowym, a współczesnym malowidłem, powstałym na początku lat 60-tych na zlecenie samego Fidela Castro.
Jakby ktoś miał jeszcze jakieś wątpliwości to śpieszę wyjaśnić, że malowidło to przedstawia ewolucję ludzkości: od mięczaków aż po człowieka i to człowieka socjalizmu Grey_Light_Colorz_PDT_15

Malowidło jest regularnie odnawiane przez miejscowych twórców, którzy – aby to zadanie wykonać – opuszczają się ze szczytu na linach. Kto ma dobry wzrok to powinien się tych lin na zdjęciach dopatrzeć, a kto nie musi uwierzyć mi na słowo. To chyba jest wykonalne, co Grey_Light_Colorz_PDT_18

Wreszcie nadszedł czas na lunch. Jemy go w ustawionej u stóp malowidła restauracji. Znowu padają czarodziejskie słowa: tres ….. solo ….. Polonia i mamy stolik tylko dla siebie Grey_Light_Colorz_PDT_15

Zamawiamy typowo kubańskie danie: ryż z fasolą i wieprzowinę. Do tego nie odmawiamy zaproponowanej nam Pina Colady (oczywiście bez rumu, ale o tym cicho sza Grey_Light_Colorz_PDT_19

).
Pyszności !! To najlepsza Pina Colada jaką piliśmy na Kubie i … najbardziej wstydliwa

Długo siedzimy przy prawie pustym już stoliku zastanawiając się czy Piña Colada była w cenie, czy trzeba za nią zapłacić. Nasze rozważania są o tyle zasadne, że tylko Żmijka ma ze sobą jakieś drobniaki, które przy odrobinie szczęścia mogą wystarczyć na zapłacenie za jej drinka.
Ostatecznie podejmujemy decyzję, że wstajemy od stołu nie płacąc. Najwyżej kelner będzie nas ścigał. I tak przecież daleko nie uciekniemy. No chyba, że tym razem to my wykorzystamy okoliczne jaskinie do ukrywania się Grey_Light_Colorz_PDT_18

Kręcimy się w pobliżu restauracji i przy odgłosach nadciągającej burzy robimy ostatnie zdjęcia doliny Vinales i mogotes.

I nagle jest Exclamation

Widzimy jak w naszą stronę, przez środek „świeżo wymalowanegp” na zielono trawnika (no takie miałam skojarzenia jak pierwszy raz na ten trawnik popatrzyłam Grey_Light_Colorz_PDT_15

) zmierza kelner. Wszystko jasne Pina Colada nie była za firko, a szkoda Grey_Light_Colorz_PDT_19

Kiwam więc na kelnera i razem z nim idę w stronę Lupy. Trochę ma chłopiec zdziwioną minę ale idzie grzecznie Grey_Light_Colorz_PDT_15

. Szybko przedstawiam Lupie sytuację, a ta jeszcze szybciej łapie za portfel. Rzuca tylko jeszcze tylko jedno kontrolne pytanie „ile Question

”. Ja, zaś zupełnie jak w zabawie w głuchy telefon odwracam się do kelnera i pytam „ile Question

”
Oho, chłopczyk załapał już w czym rzecz i bez mrugnięcia okiem mówi 30 CUC Grey_Light_Colorz_PDT_16

.
Jeszcze się tak śmiejącej Lupy nie widziałam, choć śmieszka z niej niemała. Stanęło na pożyczeniu 5 CUC-ów.
Jeszcze przed odjazdem pstrykamy fotki mieszkańcom doliny i ucinamy sobie pogawędkę z Księciuniem i Hollywodskim Uśmiechem. Jak widać proces integracji trwa Grey_Light_Colorz_PDT_15

Za oknem autokaru chmurzy się coraz bardziej, a wkrótce zyskujemy dowód rzeczowy, na to, że zwiedzamy Kubę w porze deszczowej. Nasza pierwsza kubańska burza nie trwa długo i zanim dotrzemy do hotelu nie będzie po niej już śladu.

Spokojnie więc udajemy się na basem.
Zaraz za nami pojawiają się także książę Albert i Hollywoodzki Uśmiech.
A ponieważ jesteśmy z Helusiem, dla którego nawet bariera językowa nie jest przeszkodą, już po chwili wiemy prawie wszystko o nowych kolegach. No może tajemnicą pozostaje jeszcze rozmiar …….. kołnierzyka, ale to jakoś przeżyjemy Grey_Light_Colorz_PDT_18

Miłej atmosfery nie psuje nawet pojawienie się Pudla.pl.
A przez te 2 dni dał nam się już troszkę we znaki. Bo jak nie wchodził w kadr, to bezmyślnie stawał tak, że nikt nie mógł zrobić zdjęcia bez niego w roli głónej albo chodził za nami krok w krok i pstrykał fotki dokładnie tam gdzie i my.
Nie mamy jeszcze świadomości, że mania Pudla.pl na naszym tle nie osiągnęła jeszcze apogeum. Ale może to i dobrze, bo woda to przeciez niebezpieczny żywioł i o "nieszczęście" łatwo, prawda Question

Na razie cieszymy się basenem i pozostałym towarzystwem.

Pomału też żegnamy się z pięknym hotelem i jego mieszkańcami.

Jutro czeka nas bowiem podniebny „skok” na drugi koniec wyspy, ale to dpiero jutro.

c.d.n.

Katka · Gość

ach...och...piknie jak zwykle...trudno Cię już Nusia skomplementować...hihi

Gosieq

Nuseczka, siuper!! Smile

Nuska

Katko - ślicznie dziękuję Very Happy

Gosiaczku - ale bez Waszych wpisów to za 2 dni i ta nowa stronka się przymuli. Już ja się o to postaram Wink

Gosieq

To się nie wyświetlało, bo jednej klamerki nawiasu zabrakło Smile

Gosieq

To liczę na to Wink

A może po prostu zacznij nowy wątek jako "Gadziny na Kubie II" Wink

Nuska

dzięcki Gosiu - już i ja u siebie poprawiam

Nuska

to po każdym moim długaśnym wpisie musialabym zakładać nowy wątek Wink

Kate

Pięknie!!!! Brawo! Applause

Ja naprawdę miałam inne wyobrażenie o Kubie! Tam jest pięknie i fantastycznie kolorowo. A ten trawnik to rzeczywiście jak świeżo pomalowany farbą. Widoki cudo! Jejku! Czekam na więcej takich obrazków. Wybiorę sobie może któreś kiedys to może po znajomości dostanę jakiś ładny widoczek na tapetę? Grey_Light_Colorz_PDT_19

Pozdrówka

:)) · Gość

Mani · Gość

Poczytałem Smile

Nuska

i co??
zaniemówiłem z wrażenia czy smacznie chrapię już po 3 linijakch Question

Nuska

Kate - pewnie że dostaniesz. Wystarczy wybrac Smile

Kate i Darku.K - dziękuję Very Happy

Cegła · Gość

Nusiu...!!!! Piękne.....Po prostu fantastyczne opowieści.... Smile

))
Niestety...nie widzę ani jednego zdjęcia....buuu.....Kilka dni temu widziałam część, a dziś już ani jednego...buuu....
Ale to nic...
Pisz dalej i dzięki....!!!

Nuska

piszę, piszę, ale ciężko coś idzie
łatwiej było biegać po Kubie niż to teraz opisać Wink

Nuska

c.d.

No i nadeszło to jutro.
A zaczęło się bardzo sympatycznie. Krótko mówiąc od dzisiejszego śniadania należy się do nas zwracać Lady Gadziny Grey_Light_Colorz_PDT_15

Jak na Lady przystało zajmujemy swoje miejsca w autokarze z gracją i pozwalamy się zawieźć na lotnisko.
Oczywiście tradycji staje się zadość i wraz z uruchomieniem silnika Lupa rozpoczyna swój monolog. Dziś jednak urozmaica go dość częstym powarkiwaniem. Ale nie, nie … to nie na nas. W ten malowniczy sposób próbuje przygotować nas na spotkanie z samolotem, którym polecimy do Santiago de Cuba Grey_Light_Colorz_PDT_19

Zanim jednak zobaczymy to cudo techniki dojeżdżamy do lotniska Jose Marti.

No i niestety przyszedł czas na pierwsze pożegnania. Na chwilkę giniemy w ramionach Rrrrroberto (imię napisane fonetycznie Grey_Light_Colorz_PDT_17

), naszego kierowcy i przekraczamy progi lotniska.

Odprawa przebiega bardzo sprawnie, mimo iż o komputerach nie ma tu mowy.

W ogóle panują tu trochę inne obyczaje:
- na pokład samolotu spokojnie można zabrać wodę
- bagaż główny ląduje w luku bagażowym bez prześwietlania
- pasażerowie i bagaż podręczni są za to sprawdzani wykrywaczami, ale na sali oczekiwań
że o punktualności już nie wspomnę Grey_Light_Colorz_PDT_19

Trzeba przyznać, że na tą ostatnią okoliczność Lupa przygotowywała nas już od pierwszych dni Grey_Light_Colorz_PDT_15

. Pewnie dlatego nasz punktualny start był większym zdziwieniem dla niej niż dla nas Grey_Light_Colorz_PDT_15

Do samolotu idziemy na pieszo, ale to dobrze, bo mamy czas na pozowanie i fotografowanie. A jak widać jest co fotografować, bo nasz samolocik jest taki wakacyjny.

W środku już tak ślicznie nie jest. Nie dość że ciasno to jeszcze strasznie telepie. Na ukojenie nerwów dostajemy po cukierku Grey_Light_Colorz_PDT_16

Żmijka daje mi swój aparat. O Exclamation

teraz to ja sobie popstrykam. Ale, halo, halo Exclamation

… chmury, czy chmury mnie słyszą Question

Ja chcę sobie troszkę popstrykać Exclamation

Nie słyszą Grey_Light_Colorz_PDT_13

Wniosek – kubańskie chmury są głuche, ładne ale głuche Grey_Light_Colorz_PDT_18

W Santiago de Cuba lądujemy w deszczu i pewnie dlatego do sali odpraw nie idziemy na pieszo tylko jedziemy autobusem. Inaczej nie umiem sobie wytłumaczyć celowości podstawienia autobusu, który przewiózł nas nie więcej niż 15 metrów Grey_Light_Colorz_PDT_16

Prosto z lotniska jedziemy na obiad do mariny. Ależ nam tu pięknie grają. Chyba tu najładniej, ale to wiem dopiero teraz Grey_Light_Colorz_PDT_15

A jakie widoki mamy ……

No teraz to możemy zacząć zwiedzać.

c.d.n.

Katka · Gość

mało...mało...mało... Crying or Very sad

jeszcze...jeszcze...jeszcze